|
25-02-2006: "Den Duuk (door Lodewijk van Woensel)" Den Duuk dè waar ‘nen antiquair die in de Polder huisde, et waar wel ginne kaoie vent, mèr ’t waar ‘nen onbesuisde. Den Duuk ha van gin niemes schrik, al docht ie wel an dieve, want hij ha spul van grote wèrt en bleef op z’n qui-vive. In ’t kèmmerke waor dè-t-ie sliep had ie ‘ne sabel hangen an ’t knöpke van de linnekaast en ’t waar ‘nen hille lange. En op ‘ne naacht daor laag den Duuk al wijd en breed te knorre toen hum ’n donderend geraas inins kwam wakker porre. Den Duuk die schoot de bedstee uit en zenne snor die trilde, hij vloog daor in z’n onderboks de straot op as ‘ne wilde. D’r waar gin stèrveling te zien, de buurt laag uitgestörve, mèr brullend riep den Duuk “Kom op, ik vat oe bij oew lörve!” Hij smeet ‘nen harde nondedju de straot in dè’t verrèkte. en wier zu kaod dè-t-ie op ’t lèst nie heurde wa-t-ie kwèkte. Toedè z’n vraauw ‘m binne riep mee ’n kruiksken aauwe klaore, daor kwamp ie nao ’n glas of zes wir stilaon toe bedaore. Toen wier et raodsel opgelost, den dief die wier gevange; et waar ’n grote schilderij die nie waar blijven hange. Die kwamp krèk op de kaast terècht en makte al dè leve, zu zie-de dè ’n klèinigheid veul trammelant kan geve. |